Met deze ‘The Uprising Of Namwell, Or A Tale Of Retribution’ heeft het Franse black metal / death metal gezelschap Lord Shades eindelijk zijn trilogie afgewerkt. Lord Shades werd in 2001 opgestart en creëerde een eigen fantasy verhaal met drie werelden: Firë-Enmek (het land van de stervelingen), Namwell (een land van geluk en harmonie) en Meldral-Nok (het land waar chaos en vuur regeert). Een eerste album, ‘The Downfall Of Firë-Enmek’ (meteen ook het debuutalbum van de heren), werd in 2008 op de markt gebracht. ‘The Rise Of Meldral-Nok’ zag het levenslicht in 2011, terwijl ‘The Uprising Of Namwell, het derde en laatste deel, nu pas is afgewerkt. Het betreft een acht tracks tellend album dat je meer dan vijfenzestig meeneemt in de fantasy wereld van Lord Shades. Het viertal dat de eigenlijke line-up van Lord Shades uitmaakt – Alex (basss, vocals), Nico (drums), Fabien en Cyril (gitaar) – vonden heel wat collega muzikanten bereid om een steentje bij te dragen om dit enorme werkstuk tot een goed einde te brengen. Ook een speciaal hiervoor opgestart koor werk immers in het leven geroepen. Het album opent rustig en mooi met akoestische gitaren die langzaam aan aan kracht winnen maar daarmee gepaard krijgt het instrumentale nummer, ‘Beyond The Wall Of Sleep’, plots ook een driegende ondertoon mee. Dit wordt nog duidelijker als ‘Nightly Visions’ een aanvang neemt en zeker wanneer de rauwe vocalen hun opwachting maken. Tegengewicht beidt dan weer het melodieuze gitaar solowerk. ‘The Dark Host’ gaat in die richting verder: stevige en krachtige onderbouw, rauwe en dreigende vocalen en dan melodieuze gitaarsolo’s. Naar het einde van deze track toe verzandt het geheel in een chaos, nochtans een gegeven dat je eerder in hun wereld van Meldral-Nok verwachtte. Chaos, verval, oorlog, dreiging tot zelfs pure wanhoop zijn elementen die je allemaal terug vindt in ‘The Gift’, een nummer dat zo goed als naadloos overgaat in ‘Woe To The (Vae Solis)’ dankzij het gebruik van het geluid van wind dat zowel het ene nummer beëindigt als het andere begint. ‘Woe To The (Vae Solis)’ kent tal van wisselingen in tempo, ritme en vooral in gevoel die gaan van uiterst dreigend over kalm en rustig tot bezwerend en zelfs liefelijk. Je kan het beschouwen als het ultieme gevecht tussen goed en kwaad waarin het ene moment deze zijde aan de winnende hand is en het volgende moment de andere zijde. Krachtige dreiging stroomt doorheen de aanvangsfase van ‘The Revenge Of Namwell’ dat wat later in tal van wisselingen van tempo en ritme uitmondt. Geniet opnieuw van de toch best wel weergaloze gitaarsolo’s van Cyril. Ook knap is het zich langzaam in kracht opbouwende koorgezang door het “Lord Shades Choir”, een vijfentwintig personen tellend geheel dat hier voor het eerst echt op indrukwekkende wijze wordt gepresenteerd terwijl ook het orkestrale gedeelte hier bombastische hoogtepunten kent, terwijl ook Algerijnse klanken in dit nummer hun intrede maken en zodoende voor nog extra afwisseling zorgen. Als je denkt dat je reeds alle facetten hebt gehoord waaruit Lord Shades hun sound opbouwt heb je het mis, want in ‘The Awakening’ krijgt ook een fluit een centrale rol naast o.a. het beukende geweld van black en death metal zodat ook dit nummer bol staat van verrassende wendingen en tal van ritme en tempo wisselingen. Iets wat de heren nogmaals heel duidelijk herhalen in het laatste nummer van dit album. ‘A New Dawn’, een meer dan vijftien minuten durend nummer dat opgebouwd is uit vijf stukken, overtreft eigenlijk alles wat je reeds eerder hoorde: het is meteen de perfecte symbiose van de sound van Lord Shades. Dat de band gecatalogeerd wordt als black metal of death metal gezelschap is hen echt wel onrecht aandoen daar, zeker, op dit album ook voldoende elementen te horen zijn die je mag onderbrengen in het vakje symphonic metal en zelfs progressive metal. Maar in welk vakje jij ze ook onderbrengt – ik breng ze onder in het vak “uitstekende muziek” – aarzel niet om deze ‘The Uprising Of Namwell’ van Lord Shades aan je collectie toe te voegen. Luc Ghyselen
